Cudu nie było

Miałem napisać coś w Nowy Rok. Nie po malkontencku, ale tak bardziej sympatycznie. Szczerze mówiąc czekałem, że w nocy z 31 grudnia na 1 stycznia coś się zmieni i w pierwszy dzień 2009 roku obudzę się w częściowo przynajmniej zmienionej rzeczywistości. Krótko mówiąc czekałem na cud, jak kwiaciarki z piosenki Andrzeja Sikorowskiego. Dlaczego? Z naiwności?

Naiwność wynikała z tych wszystkich życzeń, które sam odebrałem, a i podsłuchałem, jak inni składali bliskim i znajomym. Skoro wszystko było takie szczere i płynące z głębi serc wszelakich, to oczekiwanie na konkretne zmiany były całkowicie uzasadnione. Tymczasem 1 stycznia nie wydarzyło się nic. No, może poza tym, że zrobiłem sobie z przyczyn jak najbardziej subiektywnych dzień bez samochodu.

Pomyślałem, że w takim razie może cud się spóźni i zmiany tak oczekiwane nastąpią przynajmniej w pierwszy weekend Nowego Roku. Znowu nic. Minął pierwszy tydzień i dalej nic. Cudu jak nie było, tak nie ma. A przecież miałem życzenia własne i te, które odebrałem od bliskich, nie było w ich nic złego, więc nie rozumiem dlaczego nie zaczęły się spełniać tej magicznej nocy.

No pewnie dlatego, że jak mawiał profesor Bardini, żeby tworzyć, trzeba czasu. No i bez naszej własnej pomocy, marzenia się raczej nie spełnią. Do gwiazd można dojść, ale przez trudy. Trzeba się wziąć ostro do roboty. Powtórzyć noworoczne postanowienia, a najlepiej zapisać. Tak, by 1 stycznia 2010 roku odkurzyć schowaną w szufladzie kartkę, zrobić bilans zysków i stwierdzić, że cud nastąpił. Tego życzę wszystkim Państwu i sobie samemu.

Najnowsze realizacje wideo