Śladem naszej publikacji – list lekarki z pogotowia

Redakcja Faktów Oświęcim otrzymała list, dotyczący naszej publikacji z sierpnia tego roku. Pisaliśmy w nim o ludziach, którzy na ulicy ratowali człowieka.

Sprawa dotyczy tekstu „Bohaterki i bohaterowie z ulicy”.

Poniżej publikujemy list Mai Berezowskiej, lekarki, kierowniczki wyjazdowego zespołu ratownictwa medycznego, który przejął pacjenta od osób udzielających mu pierwszej pomocy. Jak zawsze w takich przypadkach, zachowujemy oryginalna pisownię.

Szanowny Panie Redaktorze!

Ostatnio spotkała mnie dość przykra sytuacja. Otóż Kierownik Szpitalnego Oddziału Ratunkowego w Oświęcimiu lek. Karol Koczy zarzucił mi i nie było to w cztery oczy, że piszę donosy na jego temat do FO, jak to pogotowie przywozi żywych pacjentów karetką do SOR (szpitalnego oddziału ratunkowego – przyp. red.), a tam potem oni umierają.

Odparłam, że jest to pomówienie nigdzie nie pisałam o SOR, domagam się przedstawienia owego wpisu. Wtedy Pan doktor pokazał mi ów „donos na SOR”, którym okazał się Pana artykuł w FO. Został on napisany na podstawie mojego listu z prośbą o podziękowanie osobom, które podjęły resuscytację mężczyzny na ulicy obok sklepu Mila.

Próbowałam tłumaczyć, że przecież w moim piśmie na temat działalności SOR nie ma ani słowa, na co usłyszałam również, że inni lekarze dyżurujący w SOR też negatywnie odebrali treść, więc to nie jest tylko jego opinia.

Chodzi o Pana tekst a właściwie fragment dotyczący dalszych losów pacjenta, czyli zmarł, „ale na SOR trafił żywy” (fraza z tekstu z 17 sierpnia – przyp. red.).

Jednak głównym winowajcą jestem ja, ponieważ gdybym nie napisała, nie byłoby problemu. Wg Pana Doktora Koczego po przeczytaniu artykułu nasuwa się jeden wniosek – to ,,dobre pogotowie”, które przywozi żywego pacjenta i ten „zły SOR” na którym ów pacjent zmarł.

Jakie są rokowania pacjentów po zatrzymaniu krążenia? Różne. Zależy co było tego przyczyną, czy chorowali wcześniej i na co, w jakim są wieku. Niestety przeżywalność nie jest duża. Natomiast to, czy w ogóle mają jakąkolwiek szanse na przeżycie zależy tylko i wyłącznie od tego, jak szybko ktoś zareaguje i powiadomi służby ratunkowe oraz podejmie resuscytację do czasu przyjazdu karetki, jak to miało miejsce w tym przypadku.

Najlepszy specjalista jest bezradny, jeżeli trafi do niego pacjent z nieodwracalnymi zmianami w wyniku zbyt późnej reakcji i pomocy przy zatrzymaniu krążenia.

Jak zwykle (już wcześniej zdarzały się takie sytuacje) podziękowanie było przeze mnie napisane za zgodą i wiedzą Kierownika Pogotowia. Ot, mam taki zwyczaj zawsze informować swojego przełożonego.

Każdorazowo w przypadku zatrzymania krążenia, gdy świadkowie zdarzenia podejmują ratunek obcego dla nich człowieka, staram się to nagłośnić, aby propagować takie zachowanie. Uważam, że mają prawo wiedzieć, jak ogromny był ich wkład w ratowanie czyjegoś życia. Jak do tej pory nikt nigdy nie miał do mnie o to pretensji. Może pisałam bardziej zrozumiale? Bądź co bądź, każdy z nas może znaleźć się w sytuacji takiego pacjenta – lekarze również. Wolałabym, żeby ktoś mi pomógł a nie przeszedł obojętnie.

Nadal nie widzę nic niestosownego w moich czy Pana słowach, ale widocznie nie potrafię czytać ze zrozumieniem. No cóż, mam już swoje lata i to mnie po części usprawiedliwia. Skoro Pan dr Karol Koczy uważa, że artykuł jest obraźliwy, przeze mnie stawia w złym świetle jego i niektórych lekarzy Szpitalnego Oddziału Ratunkowego, bardzo Pana proszę o wyjaśnienie zaistniałej sytuacji w sposób prosty i zrozumiały. Faktycznie, jeżeli wykształceni ludzie tak odebrali treść, to co mówić o zwykłym „szarym Kowalskim”?

Dr Koczy dał się poznać z wysokiej osobistej kultury, wybitnej troski o pacjentów oraz ogromnego nacisku, jaki kładzie na wzorowy wizerunek kierowanego przez siebie oddziału. Dlatego nie ma się co dziwić, że tak walczy nawet ze mną o dobre imię SOR. Dzięki temu każdy z nas zna swoje miejsce w systemie a zwłaszcza pacjent.

Ja ze swej strony mogę tylko gorąco przeprosić Pana dr Karola Koczego oraz lekarzy, którzy poczuli się dotknięci przez moje podziękowanie. Myślałam, że moja pisownia jest prosta i zrozumiała, a wygląda na to, że jednak nie. Pozostaje mi być niezmiernie wdzięczną Panu dr Koczemu za zwrócenie uwagi na moje niestosowne i nietaktowne podziękowanie. Nawet rok przed emeryturą warto trafić na wzorzec zachowania lekarza tak godny do naśladowania pod każdym względem.

Jednakże biorąc pod uwagę mój wiek i liczbę lat pracy w zawodzie, pozostanę przy mych niedoskonałościach, ponieważ nie widzę szans na poprawę z mojej strony. Faktycznie Pan Doktor Koczy miał rację, ów pacjent trafił żywy na SOR, ale potem owa racja się już niestety kończy ponieważ dzięki zaangażowaniu Personelu SOR został przekazany na dalsze leczenie do OIOM (oddział intensywnej opieki zdrowotnej – przyp. red).

Obcy ludzie zrobili co trzeba i tylko dzięki Nim mógł potem działać zespół karetki, Personel SOR, potem OIOM. No cóż, nie każda bajka dobrze się kończy, ta miała jakiekolwiek szanse tylko i wyłącznie dzięki zaangażowaniu obcych ludzi. Jesteśmy tylko pracownikami ochrony zdrowia, nie bogami, jak niektórym się wydaje…
Z poważaniem
lek. Maja Berezowska

Od redakcji:
„Pacjent trafia na szpitalny oddział ratunkowy. Tam przejmują go kolejni specjaliści. Ostatecznie, jak sie później dowiadujemy, lekarzom Szpitala Powiatowego w Oświęcimiu nie udaje się uratować schorowanego starszego człowieka. Ale na SOR trafił żywy. Nie został martwy na ulicy” – ten fragment tekstu został napisany przez autora tekstu i nie jest cytatem. Informacja, którą eFO zawarły w tych kilku zdaniach jest jak najbardziej prawdziwa.

Najnowsze realizacje wideo