Szczery uśmiech dziecka…

O znaczeniu pełnionej roli rodzica zastępczego dla dzieci tego potrzebujących oraz doświadczeniach praktyka w rozmowie opowiada pani Joanna, pełniąca funkcję rodziny zastępczej od ponad 14 lat.

Redakcja: Pani Joanno, proszę opowiedzieć jakby opisała Pani swoją rodzinę? 

P.J.: W styczniu 2007 roku  pod opiekę, jako rodzina zastępcza, przyjęliśmy pierwsze dziecko – pięcioletnią Anię. Anna ma teraz 19 lat i nadal jest z nami. Kolejne  dziecko przyjęliśmy 2015 roku, a od 2016 roku zostaliśmy zawodową rodziną zastępczą. W naszym domu gościliśmy już kilkoro dzieci. Jedne były z nami dłużej, inne krócej.  Obecnie pod naszą opieką jest czwórka dzieci: Anna(19lat), Julia (14lat) i jej siostra Zosia (12 lat) oraz Jakub (5 lat). Bycie rodzicami zastępczymi jest ważną częścią naszego życia, pozwala nam pomagać dzieciom. Wszystkie dzieci nawet gdy już nie są z nami, zostają w naszych sercach na zawsze.

Red.: Jak to się stało, że zostaliście Państwo rodziną zastępczą?

P.J.: Nie było nam dane bycie rodzicami biologicznymi. Oboje kochamy dzieci i lubimy z nimi przebywać. Zastanawialiśmy się jak spożytkować nasze możliwości i predyspozycje.  W dzieciństwie miałam kontakt  z dziećmi, które wychowywały się w spokrewnionych rodzinach zastępczych , więc wiedziałam o takiej formie opieki nad dziećmi.  Razem z mężem w 2005 roku podeszliśmy do szkolenia na rodzinę zastępczą, ale po dwóch spotkaniach zrezygnowaliśmy.   Uważaliśmy, że nie damy rady.  W 2006 roku trafiliśmy do pogotowia rodzinnego, gdzie odwiedzaliśmy znajome dzieci. Tam poznaliśmy  sześciomiesięczną Zuzię i ze względu na nią podjęliśmy wyzwanie bycia rodziną zastępczą. Wtedy było dla nas niewyobrażalne porzucenie takiej małej istotki.

Red: Co wspaniałego jest w byciu rodziną zastępczą?

P.J.: Szczery uśmiech dziecka… Możliwość obserwowania jak otwiera się dziecko, gdy ma poczucie bezpieczeństwa, gdy wszystkie jego podstawowe potrzeby są zapewnione.

Red: Sytuacje traumatyczne, jakich doświadczyło dziecko przyjęte pod opiekę rodziny zastępczej, wywołują w kandydatach na rodzinę zastępczą wiele obaw. Co powiedzielibyście Państwo takim osobom? Czy istnieje jakaś złota rada?

P.J.: Niestety, nie ma  złotej rady. Przede wszystkim pamiętajmy, że nie jesteśmy sami. Można skorzystać z pomocy zespołu pieczy zastępczej, z doświadczenia innej rodziny zastępczej czy specjalisty.  Dziecko po sytuacjach traumatycznych może  przejawiać  różne zachowania. Trzeba je  obserwować
i próbować zrozumieć skąd się biorą , dlaczego i co je wywołuje. Wtedy będziemy mogli pomóc dziecku. Po prostu trzeba mieć otwarty umysł  i nie brać wszystkiego do siebie. To trudne, ale możliwe – wiem z doświadczenia.

 Red.: Jakie stereotypy, według Pani funkcjonują na temat rodzin zastępczych?

 P.J.:   Ludzie zakładają, że dzieciom w rodzinach zastępczych dzieje się krzywda ze strony opiekunów, oraz że rodzice zastępczy podejmują się  opieki nad dziećmi dla pieniędzy.

Red.: Kandydaci na rodziny zastępcze często mają obawy związane z sytuacją, gdy będą musieli rozstać się z dzieckiem. Jak, Pani zdaniem można złagodzić ból rozstania?

P.J.: Rozstania zawsze są trudne i trzeba pozwolić sobie na opłakanie ich i przeżycie smutku.  Pamiętajmy też, że zrobiliśmy wszystko co najlepsze dla dziecka i to będzie procentować w jego życiu.

Red: Jakie predyspozycje, według Państwa, powinny mieć osoby, które chciałaby być rodzicami zastępczymi?   

P.J.: Przede wszystkim osoby, które lubią dzieci, osoby z otwartym umysłem, cierpliwe, kreatywne, nie bojąc się wyzwań i chcący poszerzać wiedze przez szkolenia i warsztaty dla dobra dzieci. Wszystkim rodzicom zastępczym polecam Akademię Świadomego  Rodzica. To warsztaty i szkolenia, które pomagają poznać i  zrozumieć siebie, dzięki czemu łatwiej nam zrozumieć dziecko i jego zachowania.

Red: Dziękuję za rozmowę. 

Zobacz również:

Zostań rodzicem zastępczym

Najnowsze realizacje wideo